.jpg)
Καταπατήσεις στις καμένες δασικές εκτάσεις της Πελοποννήσου, δύο χρόνια μετά τις καταστρεπτικές πυρκαγιές του 2007, καταγράφει σχετική μελέτη του WWF Ελλάς, που δημοσιεύθηκε προχθές στην εφημερίδα «Το Βήμα». Η μελέτη εκπονήθηκε στο πλαίσιο της δράσης «Παρακολούθηση των καμένων εκτάσεων της Πελοποννήσου» από τους ερευνητές της οργάνωσης Κωνσταντίνα Ζωγράφου και Παν. Κορδοπάτη.Μιλώντας στο «Θάρρος» ο κ. Κορδοπάτης, ο οποίος είναι Μεσσήνιος, ανέφερε πως παρατήρησε καλλιέργειες να επεκτείνονται προς το δάσος, δασικές εκτάσεις να εκχερσώνονται, ενώ η υπερβόσκηση και η εκτεταμένη διάβρωση απειλούν τη φυσική αναγέννηση.
Τα μεγαλύτερα προβλήματα, όπως επισήμανε, εντοπίζονται στην περιοχή του Νομού Ηλείας. Καταγράφηκαν 70 ύποπτες καταπατήσεις δασικών εκτάσεων και έχουν σταλεί οι σχετικές αναφορές στα αρμόδια Δασαρχεία για εξακρίβωση. Περισσότερες από τις μισές εντοπίστηκαν στην περιοχή που ελέγχει το Δασαρχείο Πύργου και περίπου 27 στα όρια της περιοχής του Δασαρχείου Ολυμπίας, όπου το περιβάλλον τείνει να γίνει αγροτικό, από αγροτικό και δασικό που ήταν.
Στη Μεσσηνία
Κι όσον αφορά στη Μεσσηνία; Η κατάσταση, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, είναι κατά πολύ καλύτερη από αυτή της Ηλείας: «Στις πιο χαμηλές περιοχές της Μεσσηνίας κάηκαν εκτάσεις εκεί που ήταν αγροτικές καλλιέργειες, καθώς τα όρια είναι καθορισμένα εδώ και πολλά χρόνια. Η ελιά δεν μπορεί να φθάσει παραπάνω. Έχουν γίνει πολλές αλλαγές στις καλλιέργειες, εδώ και πολύ καιρό, κάτι που δεν είχε συμβεί στην Ηλεία».
Το μεγαλύτερο πρόβλημα φαίνεται να υπάρχει με την αναγέννηση και αναβλάστηση του Ταΰγετου κι αυτό επειδή υπάρχουν ψυχρόβια κωνοφόρα (μαύρη πεύκη και το έλατο), ενώ δυσμενώς έχει λειτουργήσει το ζήτημα των διαδοχικών πυρκαγιών (1998 και 2007). Όπως μας εξήγησε, «και η μαύρη πεύκη και το έλατο έχουν πρόβλημα με την αναγέννησή τους, ενώ οι επαναλαμβανόμενες πυρκαγιές δημιουργούν προστιθέμενο πρόβλημα». Πρόσθεσε δε, ότι έχουν ληφθεί κάποια μέτρα και από το Δασαρχείο και από άλλες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις και αναμένονται τα αποτελέσματα των ενεργειών τους. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του, η πορεία δείχνει να είναι αρκετά καλή στις περιοχές που δεν είχαν καεί το 1998, ενώ στις υπόλοιπες, αυτές που κάηκαν και στις δύο πυρκαγιές, «είναι ακόμη νωρίς να μιλήσουμε για την αναγέννησή τους».
Παρατήρησε δε ότι η διαδικασία αναβλάστησης έχει ήδη ξεκινήσει από την επόμενη ημέρα της πυρκαγιάς, αλλά για να ξαναδούμε ελατοδάσος, όπως αυτά που υπήρχαν, ενδεχομένως να απαιτηθούν 100 χρόνια. Όσον αφορά στη μαύρη πεύκη, τα ορατά αποτελέσματα μπορεί να προκύψουν νωρίτερα.
Περιοχή μελέτης
Η περιοχή μελέτης περιλάμβανε περίπου 235 πυρόπληκτα χωριά στους Νομούς Αχαΐας, Ηλείας, Μεσσηνίας, Αρκαδίας και Λακωνίας. Οι ερευνητές ακολουθώντας τυχαίες οδικές διαδρομές κάλυψαν τουλάχιστον το 70% της έκτασης των περιοχών αυτών, δύο χρόνια μετά την εκδήλωση της πυρκαγιάς. Η καταγραφή έληξε πέρσι το φθινόπωρο (του 2009) και τα στοιχεία αναλύθηκαν το χειμώνα του 2009. «Καταγράψαμε πιθανές αλλαγές χρήσης γης των καμένων (και μη) δασικών εκτάσεων, παρουσία βόσκησης εντός των εκτάσεων αυτών, περιπτώσεις διάβρωσης εδαφών κ.ά. Το αποτέλεσμα αυτής της δουλειάς ήταν η δημιουργία μιας λεπτομερούς βάσης δεδομένων», πρόσθεσε ο κ. Κορδοπάτης, ο οποίος συνέστησε υπομονή. Η επεξεργασία και η ανάλυση των δεδομένων ανέδειξε το μεγάλο κίνδυνο αλλαγών του τοπίου, κυρίως λόγω της επέκτασης γεωργικών καλλιεργειών σε βάρος των όμορων δασικών εκτάσεων, κάτι που καταδεικνύει το ζήτημα της υποστελέχωσης των Δασαρχείων και της έλλειψης χρηματοδότησης.
Προβλήματα υποβάθμισης της βλάστησης εξαιτίας της έντονης βόσκησης παρουσιάζονται σε ορεινές περιοχές, κυρίως της Αρκαδίας, στον Πάρνωνα, ενώ όσο πιο έντονη είναι η αποψίλωση της βλάστησης τόσο αυξάνεται και ο κίνδυνος διάβρωσης των εδαφών, κάτι που εντοπίστηκε στην Αιγιαλεία και σε ορισμένες περιοχές της Ηλείας.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου