.jpg)
Ήταν μονόδρομος η υπαγωγή στο μηχανισμό στήριξης ή μπορούσε η χώρα να τον αποφύγει;Η είσοδος σ’ αυτό το τούνελ είναι αποτέλεσμα πολλών προηγούμενων επιμέρους παραδοχών και ενεργειών. Όλες τους συγκροτούν μιαν ενδελέχεια, που απορρέει από τη συστημική θεώρηση των πραγμάτων. Αν αποδέχεσαι ότι οι σημερινοί κανόνες της ΟΝΕ και του Συμφώνου Σταθερότητας - και επομένως η ευρωστία του κοινού νομίσματος - αποτελούν το ευεργετικό πλαίσιο για την ελληνική οικονομία και την κοινωνική ευημερία, τότε η υπαγωγή στο μηχανισμό «στήριξης» είναι αναπόδραστη συνέπεια.
Εμείς, όμως, έχουμε από μακρού επιχειρηματολογήσει επί του ότι οι κανόνες τους, όχι μόνο δε διευκολύνουν την ουσιαστική σύγκλιση των οικονομιών του Νότου με αυτές των χωρών της Κεντρικής Ευρώπης, αλλά απεναντίας παγιώνουν τις αποκλίσεις και μεγιστοποιούν τις διαφορές της δυναμικότητάς τους, υπέρ των μεγάλων οικονομιών που έχουν εξαγωγικό πλεονέκτημα. Έτσι, οι χώρες των πλεονασμάτων δεν επιδιώκουν στο εσωτερικό τους να αυξήσουν τις έμμεσες ή άμεσες αμοιβές της εργασίας, αλλά αντίθετα τις συρρικνώνουν και χρησιμοποιούν τα πλεονάσματα στις πολύ πιο προσοδοφόρες δανειακές δραστηριότητες.
Μ’ αυτόν τον τρόπο, τα νέα μορφώματα της χρηματοπιστωτικής οικονομίας αποκομίζουν περισσότερα κέρδη από τα δάνεια των αποπαραγωγικοποιημένων χωρών, όπως η Ελλάδα. Εμείς, κατά την τελευταία 15ετία, με την ανάπτυξη της εικονικής οικονομίας και της χρηματοπιστωτικής επέκτασης, που δημιούργησε τη μεγάλη γενιά «των χρεωστών», από τη μια αποπαραγωγικοποιήσαμε τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα και από την άλλη αυξήσαμε την κατανάλωση εισαγωγικού προσανατολισμού. Οικοδομήσαμε, δηλαδή, μιαν ετερόνομη οικονομία υπηρεσιών, η οποία εξαρτάται από το συνεχή δανεισμό και του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα.
Επομένως, ο μηχανισμός «στήριξης» μπορεί να διευκολύνει την πρόσκαιρη ροή χρήματος με εκμεταλλευτικό επιτόκιο, πλην όμως επιδεινώνει τον ήδη ασθενή παραγωγικό ιστό της χώρας και συνακόλουθα είναι εκ των πραγμάτων αδύνατον να εξασφαλίσει τη μείωση του χρέους, αφήνοντας ταυτόχρονα και κάποια περιθώρια ουσιαστικής ανάπτυξης. Άρα, είναι μηχανισμός ασφυξίας. Εξ αρχής, την ίδια μέρα που ανακοινώθηκε, είπαμε ότι αυτός ο μηχανισμός κάθε άλλο παρά θα τιθασεύσει τις αγορές. Προχθές ο κ. πρωθυπουργός, με το δραματικό διάγγελμά του, είπε «…και εμείς και οι εταίροι μας στην Ε.Ε. ελπίσαμε ότι αυτή η απόφαση θα αρκούσε για να ηρεμήσει και να συνετίσει τις αγορές…». Ως εκ τούτου, πρόκειται περί ενός ατελέσφορου μηχανισμού ακόμη και με τα αγοραία κριτήρια.
Εμείς προτείναμε μια ριζοσπαστική εναλλακτική λύση, που δεν επιδεικνύει και πολλές ευαισθησίες έναντι αυτής της νέας «ζώνης αγνότητας» που σφυρηλάτησαν για εμάς οι νέοι σταυροφόροι των αγορών. Η πρόταση αυτή περιλαμβάνει: α) στο οικονομικό πεδίο, την απόρριψη - έστω και τώρα - συνολικά του μηχανισμού, τη συνολική (ποιοτική και ποσοτική) επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, την εξασφάλιση φτηνού δανεισμού κατ’ αρχήν από την Ευρώπη (αλλά σε περίπτωση άρνησής της και από άλλες πηγές εκτός αυτής) και την έκδοση λαϊκού ομολόγου για την ενίσχυση της εσωτερικής αυτονομίας, β) στο πολιτικό δε επίπεδο, τη συγκρότηση δημοκρατικού Διευθυντηρίου με τη συμμετοχή καταξιωμένων προσώπων εναλλακτικής θέασης και ασφαλώς σύντομη, αλλά συντονισμένη και ειλικρινή, συζήτηση των εναλλακτικών προτάσεων και θέση τους υπόψη του λαού με Δημοψήφισμα. Ο μικρός λαός της Ισλανδίας μάς έδειξε το δρόμο. Και ίσως είναι πλέον ο καιρός και εμείς και η Ευρώπη να συνειδητοποιήσουμε ότι ο νεοφιλελεύθερος και μονεταριστικός αυτός δρόμος δεν έχει επιστροφή, αλλά οδηγεί σε μεγάλο κοινωνικό ρήγμα και παρακμή του εθνικού μας σχηματισμού.
Τι σημαίνει η υπαγωγή μας για το κοινωνικό κράτος και ειδικότερα για μισθούς, συντάξεις, υγεία;
Είναι βέβαιη η ποιοτική και ποσοτική συρρίκνωση όλων των υποσυστημάτων του. Δυστυχώς, το ελληνικό κοινωνικό κράτος, προτού προλάβει να ολοκληρωθεί με την υλοποίηση των προγραμματικών επαγγελιών ενός σοσιαλιστικού κόμματος, θα βρεθεί στη μέγγενη του νεοφιλελευθερισμού. Τα προτάγματα και οι δείκτες αυτής της οικονομικής αίρεσης (που -παρά τη δογματική αλλά και πρακτική της αποτυχία- εξακολουθεί να είναι ακόμη κυρίαρχη αντίληψη στους διεθνείς οικονομικούς οργανισμούς και την Ε.Ε.), δε λαμβάνουν υπόψη τις επιδόσεις της ανθρώπινης και κοινωνικής ευημερίας. Η επιδίωξή της είναι να μεγιστοποιήσει την ευρωστία και την κυριαρχία του τραπεζικο-πιστωτικού συστήματος. Δεν έχει ως προτεραιότητα την πραγματική οικονομία και τις ανθρώπινες ανάγκες, πολύ δε περισσότερο τη δίκαιη αναδιανομή του πλούτου, αφού στον πυρήνα της λογικής της είναι η μεγιστοποίηση των αγοραίων συσσωρεύσεων. Η λογική αυτή δεν επέτρεψε στην κυβέρνηση ούτε καν να αποτρέψει την εξαγωγή κεφαλαίων και την επένδυσή τους σε funds και ακίνητα στο Λονδίνο και σε άλλες μεγαλουπόλεις της Ευρώπης και της Αμερικής, όπως συμβαίνει αυτές τις μέρες.
Τώρα, κάθε μισθωτός, κάθε συνταξιούχος, κάθε αυτοαπασχολούμενος, κάθε επιστήμονας κ.λπ. καλείται να αιμοδοτήσει με το υστέρημά του το μεγάλο χρέος, αφού προηγουμένως υπέστη τις πολιτικές λιτότητας κατά τη διάρκεια της αγχώδους προσπάθειας να προσαρμοστούμε στη δημοσιονομική ευταξία του Συμφώνου Σταθερότητας. Σε όλο το πλέγμα του κοινωνικού κράτους θα έχουμε ραγδαίες επιδεινώσεις.
Σύμφωνα με όσα γράφετε και λέτε τόσον καιρό, αυτό οφείλεται στη χρηματοπιστωτική πίστη και στη σημερινή ευρωπαϊκή τεχνοδομή ή στην ανικανότητα του πολιτικού προσωπικού;
Ήδη από το τέλος της δεκαετίας του ’80 μιλήσαμε με τα βιβλία και τις διαλέξεις μας για την κρίση της πολιτικής στην Ελλάδα. Η ψευδαίσθηση της ανάπτυξης, που προσέφερε η αλόγιστη πιστωτική επέκταση και η κυριαρχία στον τομέα των υπηρεσιών, οδήγησε σε πολλές ονειρώξεις μεγαλείου, όπως π.χ. οι υπερφίαλοι, εμπορευματοποιημένοι και περιττοί Ολυμπιακοί Αγώνες, το κόστος των οποίων ουδείς προσμετρά στη διόγκωση του ελλείμματος. Προστέθηκε και το πακέτο στήριξης των Τραπεζών εξαιτίας της χρηματοπιστωτικής κρίσης και των Οδηγιών της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας κι έτσι το πρόβλημα επιδεινώθηκε.
Αν λάβουμε δε υπόψη ότι η παθολογία (ποιοτική και ποσοτική) του ευρύτερου δημόσιου τομέα είναι δημιούργημα του πολιτικού συστήματος (που αναπαραγόταν μέσω των στρεβλώσεών του), τότε έχουμε τους συμπλεκόμενους παράγοντες επιδείνωσης της κρίσης, που μεγιστοποιούν τις συνέπειές της. Αν σ’ αυτά συνυπολογιστεί ότι πολλά μέλη του πολιτικού προσωπικού, που συνήργησαν στη διόγκωση της ανεπάρκειας του κοινωνικο-οικονομικού συστήματος, βρίσκονται και σήμερα σε θέσεις ευθύνης, αντιλαμβάνεται κανείς ότι δεν υπάρχουν ούτε οι υποκειμενικές προϋποθέσεις ανάπτυξης εναλλακτικής σκέψης. Η ανανέωση, εξάλλου, του πολιτικού συστήματος δε γίνεται με όρους ιδεολογικής ευκρίνειας, προγραμματικής καθαρότητας, πνευματικής επάρκειας, δυνατότητας σύνθεσης και ανάλυσης των κοινωνικών φαινομένων, διορατικότητας, επαρκούς ηθικής και αισθητικής αντίληψης. Οι νέοι πολιτικοί στην πλειονότητά τους είναι ή υβρίδια του κομματικού σωλήνα ή δημιουργήματα των μηχανισμών εξουσίας, που κάθε άλλο παρά έχουν ανατρεπτική λογική.
Ασφαλώς, η παρούσα κρίση είναι πρωτίστως κρίση του πολιτικού συστήματος, στους ασθενείς και αναιμικούς ώμους του οποίου προστέθηκαν και τα βάρη της διεθνούς κρίσης. Έτσι, τα περιθώρια αυτονομίας του κοινωνικού μας σχηματισμού ελαχιστοποιήθηκαν, για να μην πούμε μηδενίστηκαν. Ας ελπίσουμε ότι ο λαός που, στις δύσκολες περιστάσεις που πέρασε αυτός ο τόπος, ομονοεί και αποκτά την επαναστατική του ροπή, θα πάρει σύντομα την κατάσταση στα χέρια του.
Απο το 'Θάρρος'
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου