.jpg)
Ο Πρόεδρος Αντώνης Σαμαράς έστειλε επιστολή στον Υπουργό Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης με τις θέσεις της Νέας Δημοκρατίας για τους μετανάστες:Κύριε υπουργέ, Στην πρόσφατη ομιλία μου στη Βουλή για τον Προϋπολογισμό είχα προειδοποιήσει την Κυβέρνηση:
«…το πρόβλημα των νομίμων μεταναστών στην Ελληνική κοινωνία, δεν είναι απλά ζήτημα πολιτογράφησής τους. Είναι και θέμα ενσωμάτωσής τους στο σώμα και τον πολιτισμό της χώρας. Των ίδιων και, κυρίως, των παιδιών τους που γεννήθηκαν εδώ…
Μην προχωρήσετε σε άκριτη μαζική νομιμοποίηση χωρίς τις προϋποθέσεις που βάζει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Ελάτε πρώτα να συζητήσουμε χωρίς βιασύνη τα κριτήρια, ώστε να προστατέψουμε τους νόμιμους μετανάστες και την ενσωμάτωσή τους με κοινωνική συνοχή…» Η Κυβέρνηση δεν άκουσε..... εκείνη την έκκληση. Και επέμεινε στις θέσεις της. Έθεσε το νομοσχέδιό της σε «δημόσια διαβούλευση», προκαλώντας ήδη μεγάλες αντιδράσεις.
Απόψε σας αποστέλλω αναλυτικό υπόμνημα για τους λόγους που η Νέα Δημοκρατία θα καταψηφίσει το νομοσχέδιο.
* Πρώτον, είναι απορίας άξιο γιατί προτείνεται σήμερα τέτοια ρύθμιση. Η υφιστάμενη νομοθεσία την οποία ψήφισε η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας το 2004 (Κώδικας Ελληνικής Ιθαγένειας – ΚΕΙ) έχει λάβει υπ’ όψιν της τα ισχύοντα στις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης (παράρτημα 1).
Παράλληλα, κατά την προηγούμενη πενταετία, οι κυβερνήσεις της ΝΔ ενσωμάτωσαν στο Ελληνικό Δίκαιο και τις σχετικές με τα δικαιώματα των μεταναστών Ευρωπαϊκές οδηγίες (παράρτημα 2).
Προκύπτει σαφώς, ότι η Ν.Δ. ως κυβέρνηση εργάστηκε με συνέπεια στον ευαίσθητο αυτό τομέα και δεν δικαιούται κανείς να υποστηρίξει ότι η Ελλάδα υστερεί σε σχέση με τα προβλεπόμενα και ισχύοντα απ’ την Ευρωπαϊκή νομοθεσία.
Επανέρχεται, επομένως, το ερώτημα για την αιτία που προκαλεί τη νομοθετική πρωτοβουλία σας. Και κυρίως τη σπουδή με την οποία προσπαθείτε να αντιμετωπίσετε ένα θέμα, το οποίο σε καμία περίπτωση δεν περιορίζεται σε αυτή καθαυτή την απόδοση ιθαγένειας σε αλλοδαπούς, αλλά συνδέεται με το πραγματικό ζήτημα της μετανάστευσης πληθυσμών, κυρίως απ’ την Ασία και την Αφρική προς την Ευρώπη με πύλη εισόδου την Ελλάδα.
Η άποψή μας είναι ότι η απόδοση ιθαγένειας είναι ο τελευταίος κρίκος μίας αλυσίδας,προηγούμενοι κρίκοι της οποίας είναι η παράνομη είσοδος στη χώρα, το άσυλο, η απέλαση, η άδεια παραμονής και εργασίας στην Ελλάδα. Επιχειρείτε λοιπόν, την αποσπασματική και πρόχειρη «αντιμετώπισή» του και μάλιστα εκκινώντας απ’ τον «τελευταίο κρίκο της αλυσίδας». Εάν πιστεύετε ότι το μεταναστευτικό πρόβλημα επιλύεται με την μαζική απόδοση της ελληνικής ιθαγένειας, τότε σίγουρα βρίσκεστε σε αναντιστοιχία με τα Ευρωπαϊκώς ισχύοντα. Αλλά και σε πλήρη αντίθεση με την πραγματικότητα…
* Σε ό,τι αφορά την αντικατάσταση του άρθρου 5 του ΚΕΙ – που μεταξύ άλλων θέτει ως προϋπόθεση για την απόκτηση ιθαγένειας αλλοδαπών με πολιτογράφηση, τη διαμονή τους στην Ελλάδα επί 5 συνολικά έτη κατά την τελευταία δεκαετία απ’ την υποβολή της αίτησής τους – διαφωνούμε και επιμένουμε στη διατήρησή του ως έχει σήμερα. Επιμένουμε, δηλαδή, στο γενικό κανόνα της δεκαετούς νόμιμης διαμονής κατά τη διάρκεια των 12 τελευταίων ετών πριν την υποβολή της αίτησης πολιτογράφησης με επαρκή γνώση της Ελληνικής γλώσσας, της Ελληνικής ιστορίας και του Ελληνικού πολιτισμού, μεταξύ των άλλων προβλεπομένων προϋποθέσεων.
Σας επισημαίνουμε ότι συνιστά παράδοξο η Ελλάδα να εμφανίζεται πρόθυμη ν’ αποδώσει την Ελληνική ιθαγένεια στους επί 5ετία διαμένοντες στη χώρα μας, όταν Ευρωπαϊκή οδηγία που έχει ήδη ενσωματωθεί στο Ελληνικό Δίκαιο, προβλέπει την απόδοση του καθεστώτος του «επί μακρόν διαμένοντος» στους νομίμως διαμένοντες επί 5ετία (με συνδρομή πολλών προϋποθέσεων, όπως η ύπαρξη εισοδήματος, η πλήρης ασφάλιση ασθενείας, η επαρκής γνώση της Ελληνικής γλώσσας κ.ο.κ.).
Έτσι με τις ίδιες προϋποθέσεις (αν όχι και πιο ευνοϊκές), με τις οποίες στην Ευρώπη παρέχεται καθεστώς «επί μακρόν διαμένοντος», στην Ελλάδα θα αποδίδεται η ιθαγένεια! Ας δούμε, όμως, τι ισχύει για το ίδιο θέμα, σε άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όταν μάλιστα μερικές εξ’ αυτών, έχουν αποικιοκρατικό παρελθόν και μακρόχρονη πείρα αντιμετώπισής του.
Στη Γερμανία: δικαίωμα κτήσης ιθαγένειας έχουν οι αλλοδαποί με μόνιμο τόπο κατοικίας τη Γερμανία για 8 τουλάχιστον χρόνια, συντηρούν τον εαυτό τους και την οικογένειά τους χωρίς να λαμβάνουν κρατική βοήθεια, γνωρίζουν επαρκώς τη γερμανική γλώσσα, ενώ πληρούν σειρά άλλων προϋποθέσεων.
Στην Ιταλία: Το δικαίωμα κτήσης ιθαγένειας αποκτούν οι μετανάστες μετά από 10ετή νόμιμη διαμονή στη χώρα.
Στην Πορτογαλία: οι μετανάστες αποκτούν δικαίωμα για αίτηση κτήσης ιθαγένειας, κατόπιν δέκα ετών νόμιμης διαμονής στη χώρα, εκτός και αν προέρχονται από πρώην πορτογαλικές αποικίες με επίσημη γλώσσα τα πορτογαλικά, οπότε το δικαίωμα αποκτάται μετά 6 χρόνια νόμιμης διαμονής.
Στην Ολλανδία: το δικαίωμα αποκτάται κατόπιν πέντε ετών νόμιμης διαμονής, εφόσον γνωρίζουν την ολλανδική γλώσσα και τον πολιτισμό και το αποδείξουν σε σχετικές εξετάσεις. Πρέπει, όμως, να επισημανθεί ότι η Ολλανδία δεν είναι πύλη εισόδου για τους μετανάστες. Όσους δέχεται, τους δέχεται κατόπιν συμφωνιών, ενώ το ΔΟΥΒΛΙΝΟ ΙΙ την προφυλάσσει περαιτέρω, καθώς μετανάστες που θα ήθελαν να φτάσουν στην Ολλανδία, επιστρέφουν υποχρεωτικώς για να υποβάλουν αίτημα χορήγησης ασύλου στην πρώτη χώρα υποδοχής τους (ή χώρα εισόδου τους).
Στο Ηνωμένο Βασίλειο και στη Γαλλία: η προϋπόθεση 5ετούς διαμονής εκτός των λοιπών προϋποθέσεων, μπορεί να εξηγηθεί από το αποικιοκρατικό παρελθόν τους. Και οι δύο χώρες συνδέονται με την Αφρική και με αρκετές Ασιατικές χώρες απ’ όπου προσέλκυσαν κατά το παρελθόν μετανάστες. Εδώ υπάρχουν ιδιαίτεροι δεσμοί – ιστορικοί, γλωσσικοί και πολιτισμικοί – καθώς και σκοπιμότητες που συνδέουν την πολιτική της ιθαγένειας με την γενικότερες σχέσεις «μητρόπολης» – πρώην αποικιών.
Παρ’ όλα αυτά, στη μεν Γαλλία δημιουργείται «Υπουργείο Εθνικής Ταυτότητας και Μετανάστευσης» για να λύσει το πρόβλημα ενσωμάτωσης των μεταναστών στην εθνική ταυτότητα, ενώ στο Ηνωμένο Βασίλειο, η κυβέρνηση των Εργατικών επιλέγει τη στρατηγική ενσωμάτωσης των μεταναστών στην ταυτότητα της «Βρετανικότητας», ως τον ασφαλέστερο τρόπο καταπολέμησης του ρατσισμού, εγκαταλείποντας την προηγούμενη πολυπολιτισμική στρατηγική. Στην Ισπανία έχει, επίσης, υιοθετηθεί η έννοια της «Ισπανικότητας».
Απ’ τα προηγούμενα προκύπτει ότι η Ελλάδα, με την προτεινόμενη απ’ την κυβέρνησή σας ρύθμιση, υιοθετεί το «χαμηλότερο κατώφλι» που συναντά κανείς σήμερα μόνο σε χώρες με αποικιακό παρελθόν ή χώρες «προστατευόμενες» απ’ τα προβλεπόμενα και ισχύοντα απ’ τον κανονισμό του «ΔΟΥΒΛΙΝΟ ΙΙ» του 2003, που συμφωνήθηκε όταν και πάλι στην κυβέρνηση ήταν το ΠΑΣΟΚ!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου