.jpg)
της Ευαγγελιας Παπαθανασίου
Τα Πανεπιστήμια ανοίγουν, τα προγράμματα μαθημάτων σιγά –σιγά συντάσσονται, τα κυλικεία παίρνουν φωτιά από φοιτητόκοσμο νέο και παλιό τα αμφιθέατρα γεμίζουν –τουλάχιστον στα πρώτα μαθήματα-. Πριν έξι χρόνια περίπου θυμάμαι τον εαυτό μου ως πρωτοετή. Εκείνο το οποίο με εντυπωσίασε ήταν η άμεση βοήθεια όλων να τρέξουν να με εξυπηρετήσουν με το λεγόμενο πάσο και πολλά άλλα διαδικαστικά ενός πρωτοετή. Στην αρχή θαύμασα την ευγένεια και την καλοσύνη αυτών των παιδιών-συναδέλφων, στην πορεία όμως αντιλήφθηκα ότι όλα απέρρεαν από ιδιοτέλεια… Κομματική.
Πάντα με ενοχλούσε, δεν ξέρω αν συμβαίνει με τους ίδιους ρυθμούς και σήμερα στις διάφορες σχολές, το φαινόμενο των παρατάξεων στα Πανεπιστήμια. Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί σ’ ένα χώρο, λίκνο γνώσης και Παιδείας έχουν λόγο τα διάφορα κόμματα κυβέρνησης και αντιπολίτευσης κλπ..
Θυμάμαι σε εξεταστικές να γίνεται λιγότερος χαμός απ’ ότι σε γενικές συνελεύσεις και φοιτητικές εκλογές.. Απευχόμουν να συμβεί κάτι τέτοιο και στα υπόλοιπα φοιτητικά έτη. Όντως κάπου στο 2010 έπαψε όλο αυτό, γιατί εκεί περίπου άρχισαν και τα κόμματα εξουσίας να αμφισβητούνται από τους περισσότερους πολίτες. Το λυπηρό είναι ότι πολλά παιδιά ενώ βρίσκονταν σε φάση κριτικής σκέψης και διεύρυνσης οριζόντων είχαν ήδη εισέλθει στο Πανεπιστήμιο με ήδη διαμορφωμένη πολιτική; … άποψη.
Φυσικά και ο καθένας έχει τις πολιτικές του πεποιθήσεις και οφείλει να τις εκφράζει, όχι όμως προκειμένου να δοθούν ψήφοι στο όνομα έτοιμων εργασιών, πτυχιακών, περισσότερων κερασμένων σφηνακίων… Δεν ξέρω πόσο έτοιμοι είμαστε στα 15 μας και στα 20 μας να εκφραστούμε πολιτικά.. Δεν ξέρω πόσο ώριμα και σφαιρικά αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις και βγάζουμε συμπεράσματα, με ποια λογική ψηφίζουμε και όλα αυτά τα πολύ σοβαρά θέματα. Αυτό άλλωστε φαίνεται σε άπειρα παραδείγματα όπου άτομα συγκεκριμένης πολιτικής πεποίθησης μετά το πέρας των σπουδών τους «αλλαξοπιστούν» τρόπον τινά.
Γενικότερα όμως πιστεύω ότι περισσότερη κομματικοποίηση παρά πολιτικοποίηση υπάρχει, δεν αναφέρομαι μόνο σε επίπεδο κομμάτων και αντιπροσώπων τους, μιλώ για τους απλούς πολίτες που καλούνται κάθε τετραετία –όχι πάντα- να απαντούν με την φήφο τους στις κάλπες.. Αναρωτιέται κανείς γιατί οι δυσαρεστημένοι στηρίζουν ξανά και ξανά αυτούς που τους δυσαρέστησαν.. Δε θ’ αναφερθώ στο πολύ τετριμμένο πια .. Είναι θέμα Παιδείας. Εδώ νομίζω είναι θέμα νοοτροπίας της συνήθειας του λαού μας. Συνηθίσαμε σε φρούδες ελπίδες και στο ότι απλά δεν υπάρχει διέξοδος απ’ το παραμύθι, δεδομένης της ανασφάλειας των πολιτών κυρίως της οικονομικής, όμως το πρόβλημα δεν επιλύεται με φόβο.. Υπάρχει διέξοδος, δεν ξέρω πότε ακριβώς θα γίνει αντιληπτή αλλά υπάρχει.
Μιλάμε για όραμα, μιλούν για όραμα τη στιγμή που το όραμα κατακεραυνώνεται απ’ τους ίδιους.. Η Πολιτική είναι αρετή όχι μόνο επιστήμη, χρειάζεται ταλέντο, δεξιοτεχνία, ειλικρίνεια, δεσμεύσεις και όχι απλά υποσχέσεις.. Ελάχιστους θυμάμαι να έχουν ιστορικά αφήσει τη σφραγίδα και τη σκυτάλη τους στον πολιτικό στίβο. Η Πολιτική συνυφαίνεται της Ηθικής δεν ξέρω κατά πόσο τηρείται σήμερα αυτό.
Πολιτικοποίηση σημαίνει αφουγκράζομαι προβλήματα, συνδράμω στην επίλυση τους, και βάζω μπροστά ζητήματα του λαού, των πολιτών και όχι ζητήματα ιδιοτέλειας και προσωπικών συμφερόντων. Σημαίνει σύμπνοια και σύμπλευση με εκείνους που ψήφισαν και αγωνιούν για το αύριο.. Αυτό φυσικά δεν έχει καμία σχέση με τις πελατειακές σχέσεις των προσωποπαγών κομμάτων. Κόμμα σημαίνει διαχωρισμός, Πολιτική σημαίνει συνταύτιση . Μια συνταύτιση που αφορά τους πολίτες. Άλλωστε γι’ αυτό ονομάζονται και «κοινά», διαφορετικά θα λέγονταν «ιδιωτικά ή προσωπικά».
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου